Vikas Mithun (10) komt uit Delhi, in het noorden van India. Zijn vader is timmerman en zijn moeder zorgt voor het huishouden. Vikas had het moeilijk thuis: zijn moeder is zijn gewelddadige vader ontvlucht. Zij kon het jongste kind meenemen, maar moest Vikas en zijn jongere zusje achterlaten bij hun vader. Vikas ontvluchtte de armoede en het geweld thuis en belandde op straat. Hij wordt een van de naar schatting 50.000 straatkinderen in Delhi. Op een dag neemt Vikas een drastisch besluit en hij begint aan een treinreis van meer dan 2000 kilometer, op zoek naar een beter leven.
Bangalore is het trendy, dynamische en verlokkelijke ICT-centrum in het zuiden van India. Vol van belofte is de miljoenenstad de droom van duizenden straatkinderen in het hele land… kinderen zoals Vikas. Hij stapt in Delhi zonder kaartje op de trein en gaat op weg naar Bangalore. Met de auto zou dat een reis van meer dan 2100 kilometer zijn! Omdat de treinen overvol zijn, wordt er niet of nauwelijks gecontroleerd en is het dus een fluitje van een cent voor kinderen om onopgemerkt grote afstanden af te leggen. En mocht er onverhoopt toch controle zijn, dan glippen ze door het raam en klimmen op het dak van de rijdende trein. En dat gaat natuurlijk niet altijd goed…
Sprookje blijkt nachtmerrie
Iedere dag komen honderden kinderen als Vikas aan op het station in Bangalore, gelokt door dromen van een beter leven in deze mondaine metropool. De praktijk is echter allesbehalve sprookjesachtig: naast de chique, afgesloten wijken zijn er reusachtige sloppenwijken, waar armoede, geweld en drugs regeren. Mensenhandelaren staan de kinderen op het station al op te wachten. Wie hun mooie beloftes gelooft, belandt in een duistere wereld van uitbuiting, misbruik en moderne slavernij. De kinderen moeten hard werken in erbarmelijke omstandigheden in bijvoorbeeld steengroeves of naaiateliers, anderen moeten bedelen op straat, sommige kinderen worden daarvoor zelfs opzettelijk verminkt en weer anderen belanden in de prostitutie of de straathandel in verdovende middelen. Veel straatkinderen zijn verslaafd; hun enige ontsnapping aan een uitzichtloos bestaan.
Brugjaar
Gelukkig werd Vikas op het station opgevangen door medewerkers van Bosco, onze partner in Bangalore. Ze halen jaarlijks 7.000 kinderen als Vikas van de straat en vangen ze op. Vikas werd ondergebracht in een opvanghuis. Via advertenties in kranten zochten de medewerkers van Bosco naar zijn ouders, maar niemand kwam hem ophalen. In december 2019 nam Bosco daarom de opleiding van Vikas op zich en volgde hij de zogenoemde ‘schakelklas’ om hem klaar te stomen voor een reguliere school. Toen bleek ook dat Vikas serieuze gedragsproblemen heeft: hij is hyperactief en was vaak betrokken bij vechtpartijen met andere kinderen. Misschien een gevolg van zijn ervaringen in het verleden, misschien aanleg, misschien een combinatie daarvan. Bosco probeert hem, met liefde en geduld, te leren zijn emoties beter onder controle te krijgen.
Een deel van de kinderen die Bosco onder zijn hoede neemt, kan terug naar hun familie. In andere gevallen zoekt Bosco een pleeggezin. In Vikas’ geval ligt terugkeer naar huis minder voor de hand. Omdat zijn ouders zo ver weg wonen en hem bovendien geen veilige omgeving kunnen bieden, zijn de medewerkers van Bosco nu op zoek naar een goede oplossing voor hem. Ondertussen is het Vikas gelukt om het de schakelklas succesvol af te ronden en is hij toegelaten op school. Een belangrijke stap op weg naar een hoopvolle toekomst!
Oud-directeur van Vastenactie Peter van Hoof bezocht Bangalore en zag zelf hoe de medewerkers van Bosco kinderen op het station opvangen. In deze video vertelt hij over zijn ervaringen:
