Hij was nog maar een peuter toen zijn moeder hem naar het weeshuis in Mbala, Zambia bracht. Patrick Siluyele (23) kreeg er onderdak, verzorging en een opleiding. Hij vertelt wat dit voor hem betekent. 

Hoe kwam je in het weeshuis terecht?

“Mijn vader was hoofd van een school toen hij ziek werd en overleed. Onze familie wilde niet helpen en mijn moeder kon uiteindelijk niet voor ons gezin zorgen. We leden honger. Ze haalde mijn broers en zusjes van school, om geld te gaan verdienen voor eten. Ik was nog te klein. Ze bracht mij naar de Zusters van de Heilige Harten van Jezus en Maria, die me opnamen in hun opvangcentrum voor weeskinderen. Toen ik ouder werd stuurden ze me naar school. Dankzij hen heb ik het vak van kleermaker geleerd en weet ik hoe ik groente moet verbouwen. Daar zal ik ze eeuwig dankbaar voor blijven.”

Je geeft tegenwoordig naailes. Waarom doe je dat? 

“Iemand heeft mij zijn kennis en vaardigheden bijgebracht, die wil ik op mijn beurt doorgeven aan anderen, ook aan gehandicapten trouwens. Die hebben het moeilijk in onze gemeenschap. Met de vaardigheden die ze leren kunnen ook zij straks voor zichzelf zorgen. 

Mensen zien jou als een voorbeeld, hoe vind je dat? 

“Het voelt goed dat anderen van mij leren, maar daar wil ik niet over opscheppen. Ik probeer gehoorzaam te zijn en goed te luisteren. Ik vind het belangrijk om belangstelling en volledige inzet te tonen bij alles wat ik leer en doe. En ook dat je bereid bent kennis te delen met anderen.”

Wat zou jij je eigen kinderen later willen meegeven?

“Dat ze goed met anderen moeten samenleven, gehoorzaam zijn en anderen respecteren. Luisteren en leren. Je weet tenslotte nooit van wie je morgen hulp nodig hebt.”